βι­ο­γρα­φι­κα και αυ­το­βι­ο­γρα­φι­κα των γο­νε­ων μου Σω­τη­ρι­ου και Ευ­τυ­χι­ας και της θει­ας Πα­ρα­σκευ­ης

βι­ο­γρα­φι­κα και αυ­το­βι­ο­γρα­φι­κα

των γο­νε­ων μου Σω­τη­ρι­ου και Ευ­τυ­χι­ας και της θει­ας Πα­ρα­σκευ­ης

Στο πα­ρον βι­βλι­ο ε­πι­χει­ρει­ται με α­πλο και αυ­θε­ντι­κο τρο­πο η βι­ο­γρα­φι­κη πα­ρου­σι­α­ση, με στοι­χει­α α­πο ε­πι­στο­λες τρι­ων προ­σω­πων. Προ­κει­ται γι­α τους γο­νεις του Σε­βα­σμι­ω­τα­του Μη­τρο­πο­λι­του Ναυ­πα­κτου και Α­γι­ου Βλα­σι­ου κ. Ι­ε­ρο­θε­ου, Σωτή­ρι­ο και Ευ­τυ­χι­α και την Πα­ρα­σκευ­η Κα­ρα­γι­αν­νη, θει­ας του.

Πα­ρου­σι­α­ζο­νται ε­πι­σης με­ρι­κα στοι­χει­α α­πο την ζω­η και την δρα­ση του α­ειμνή­στου π. Βε­νε­δι­κτου Πε­τρα­κη, στρα­τι­ω­τι­κου ι­ε­ρε­α στον πο­λε­μο του ‘40, Πνευμα­τι­κου Πα­τε­ρα των γο­νε­ων του Σε­βα­σμι­ω­τα­του και της θει­ας Πα­ρα­σκευ­ης, Ιε­ρο­κη­ρυ­κα Α­γρι­νι­ου και Ι­ω­αν­νι­νων, στον ο­ποι­ο «ευ­γνω­μο­νως» α­φι­ε­ρω­νε­ται το παρόν βι­βλι­ο.

Α­πο τις ε­πι­στο­λες των γο­νε­ων του Σε­βα­σμι­ω­τα­του, που ει­ναι ε­ξο­μο­λο­γη­τι­κες και χαι­ρε­σαι να τις δι­α­βα­ζης, δι­α­κρι­νε­ται ε­ντο­να η ε­σω­τε­ρι­κη πνευ­μα­τι­κη τους ζω­η και η προ­σω­πι­κο­τη­τα τους, ο πλου­σι­ος ψυ­χι­κος τους κο­σμος και ο ευ­αι­σθη­τος τρόπος συ­μπε­ρι­φο­ρας και α­γα­πης προς τα παι­δι­α τους. Χα­ρα­κτη­ρι­ζο­νται α­πο ειλικρί­νει­α, α­πλο­τη­τα και αυ­θε­ντι­κο­τη­τα. Ει­ναι στην κυ­ρι­ο­λε­ξι­α «ξε­σπα­σμα­τα καρ­διας».

Αν­θρω­ποι πτω­χοι και α­πλοι, αλ­λα ε­ντι­μοι. Με εκ­κλη­σι­α­στι­κο η­θος και φρο­νη­μα, με α­κλο­νη­τη πι­στη στον Θε­ο, ε­χο­ντας πνευ­μα­τι­κη παι­δει­α και βι­ω­μα­τα εκ­κλη­σι­α­στι­κης ζω­ης. Αν­θρω­ποι με ε­σω­τε­ρι­κη πνευ­μα­τι­κη ευ­αι­σθη­σι­α, που γνω­ρι­ζαν πως να γε­μι­σουν την ψυ­χη τους με την πα­ρου­σι­α του Θε­ου. Αν­θρω­ποι της Ορ­θο­δο­ξου Πα­ρα­δο­σε­ως, αν­θρω­ποι του Θε­ου.

Τι να θαυ­μα­ση κα­νεις; Την υ­πο­μο­νη με­σα στην πτω­χει­α και την α­νερ­γι­α, στις αρ­ρω­στι­ες, στις δυ­σκο­λες κοι­νω­νι­κες συν­θη­κες και στις ποι­κι­λες δο­κι­μα­σι­ες της ζω­ης;

Τον φο­βο του Θε­ου και την μνη­μη του θα­να­του; Την κοι­νη πο­ρει­α στην ζω­η και τον θα­να­το πα­ρα τις δυ­σκο­λι­ες και την δι­α­φο­ρε­τι­κο­τη­τα του χα­ρα­κτη­ρα; Την α­κλο­νη­τη ε­μπι­στο­συ­νη τους στην Προ­νοι­α του Θε­ου;

Με την α­να­γνω­ση των ε­πι­στο­λων και την α­να­λυ­ση του πε­ρι­ε­χο­με­νου τους α­πο τον συγ­γρα­φε­α γι­νε­ται φα­νε­ρη η ε­ντο­νη πνευ­μα­τι­κη ζω­η των συ­ζυ­γων πριν τον γα­μο τους, αλ­λα και με­σα στην οι­κο­γε­νει­α. Στις δι­α­προ­σω­πι­κες τους σχε­σεις δι­α­κρι­νο­νταν α­πο σο­βα­ρο­τη­τα, υ­πευ­θυ­νο­τη­τα, σω­φρο­συ­νη, ευ­πρε­πει­α και συ­νε­ση, α­λη­θι­νη α­γα­πη και αρ­χο­ντι­α.

Ει­ναι α­δυ­να­το να μη στα­θη κα­νεις στην με­γα­λη α­ρε­τη της αυ­το­μεμ­ψι­ας που στο­λι­ζε τον κ. Σω­τη­ρη, στην μνη­μη του θα­να­του και στην βα­θει­α του με­τα­νοι­α, στην σι­ω­πη του. Αν­θρω­πος αυ­στη­ρου η­θους, α­νυ­πο­κρι­τος, αυ­θορ­μη­τος με με­γα­λη ευ­αι­σθη­σι­α. Τα­πει­νος και α­πλος στην συ­μπε­ρι­φο­ρα του, α­φου θε­ω­ρου­σε τον ε­αυ­το του «ε­σχα­τον πα­ντων και α­μαρ­τω­λον». Δι­α­τε­θει­με­νος πα­ντα να συγ­χω­ρη­ση κα­θε αν­θρω­πο, χω­ρις να τον κρι­νη και προ­θυ­μος να ε­νο­χο­ποι­η τον ε­αυ­το του. Δι­α­κρι­νο­ταν α­πο με­γα­λη α­γα­πη στην μο­να­χι­κη ζω­η και τα Μο­να­στη­ρι­α. Την τε­λει­α υ­πα­κο­η του στον Πνευ­μα­τι­κο του Πα­τε­ρα και την μο­να­χι­κη του συ­νει­δη­ση θα την ζη­λευ­αν και οι κα­λοι Μο­να­χοι. Στις ε­πι­στο­λες του πε­ρι­γρα­φει την φα­νε­ρη ε­πεμ­βα­ση του Θε­ου στην ζω­η του κα­τα την δι­αρ­κει­α μα­λι­στα του πο­λε­μου.

Η κ. Ευ­τυ­χι­α ει­χε μι­α καρ­δι­α γε­μα­τη πι­στη στον Θε­ο και α­γα­πη γι­α ο­λο τον κο­σμο. Ευ­γνω­μων στην συ­μπε­ρι­φο­ρα της και α­νε­ξι­κα­κη. Α­πε­ρα­ντη η υ­πο­μο­νη της και η καρ­τε­ρι­α στην πε­ρι­ο­δο της α­σθε­νει­ας της. Προ­σευ­χο­ταν πο­λυ και δο­ξο­λο­γου­σε τον Θε­ο. Η­ξε­ρε να α­να­θε­τη ο­λα τα προ­βλη­μα­τα της στον Θε­ο και δε­χο­ταν ευ­χα­ρι­στα την Προ­νοι­α Του στην ζω­η της λε­γο­ντας «δεν ει­μαι α­ξι­α να Τον δο­ξα­ζω» Δι­ε­θε­τε πολ­λα χα­ρι­σμα­τα και δι­οι­κη­τι­κες ι­κα­νο­τη­τες. Η­ταν ορ­γα­νω­τι­κη και φι­λο­ξε­νη. Εν­δι­α­φε­ρο­ταν γι­α ο­λους με α­γα­πη, ευ­αι­σθη­σι­α, τρυ­φε­ρο­τη­τα, με δι­α­κρι­ση και αρ­χο­ντι­α.

Πολ­λα α­πο­σπα­σμα­τα των ε­πι­στο­λων τους προς τον Σε­βα­σμι­ω­τα­το ε­χουν παι­δα­γω­γι­κο χα­ρα­κτη­ρα και δεν θα η­ταν υ­περ­βο­λη ο­τι με­ρι­κα α­πο αυ­τα μπο­ρουν να χα­ρα­κτη­ρι­σθουν υ­πο­δειγ­μα­τα χρι­στι­α­νι­κης α­γω­γης. Αν­θρω­ποι, χω­ρις ι­δι­αι­τε­ρη εκ­παι­δευ­ση, αλ­λα ε­χο­ντας ορ­θο­δο­ξη παι­δει­α και ζω­η, κα­τορ­θω­σαν να μορ­φω­σουν προ­σω­πι­κο­τη­τες δι­ο­τι, ο­πως ε­χει γρα­ψει σε αλ­λο ερ­γο του ο Σε­βα­σμι­ω­τα­τος, «ο­ταν δι­α­παι­δα­γω­γη κα­νεις, δεν με­τα­φε­ρει α­πλως τις γνω­σεις που τυ­χον κα­τε­χει, αλ­λα αυ­το που ει­ναι ο ι­δι­ος». Εξ αλ­λου ει­ναι κοι­νως α­πο­δε­δειγ­με­νο ο­τι συμ­βαλ­λει κα­τα πο­λυ στην α­να­πτυ­ξη του παι­δι­ου το πε­ρι­βαλ­λον στο ο­ποι­ο με­γα­λω­νει και οι αρ­χες α­πο τις ο­ποι­ες δι­α­πνε­ε­ται.

Ο­σον α­φο­ρα την Πα­ρα­σκευ­η Κα­ρα­γι­αν­νη (α­δελ­φη της μη­τε­ρας του Σε­βα­σμι­ω­τα­του) προ­κει­ται γι­α μι­α γυ­ναι­κα που α­να­τρα­φη­κε με τα να­μα­τα της Ελ­λη­νορ­θο­δο­ξου Πα­ρα­δο­σε­ως και α­φι­ε­ρω­θη­κε ο­λο­κλη­ρω­τι­κα στον Θε­ο και το ερ­γο της προ­σφο­ρας και της θυ­σι­ας.

Ερ­γα­σθη­κε κα­τα την πε­ρι­ο­δο του εμ­φυ­λι­ου πο­λε­μου, ως α­δελ­φη νο­σο­κο­μος, στο Α­γρι­νι­ο και ε­πει­τα στην Α­θη­να. Προι­κι­σμε­νη με πολ­λα ψυ­χι­κα και πνευ­μα­τι­κα προ­σο­ντα τα ο­ποι­α δι­ε­θε­σε α­πο την μι­κρη της η­λι­κι­α στο ερ­γο της χρι­στι­α­νι­κης α­γα­πης, αλ­λα και με με­γα­λα δι­οι­κη­τι­κα χα­ρι­σμα­τα συν­δυ­α­σμε­να με σπα­νι­α ευ­γε­νει­α και α­ξι­ο­θαυ­μα­στη α­πλο­τη­τα.

Με­σα α­πο τις ε­πι­στο­λες της προς τον Σε­βα­σμι­ω­τα­το, ο α­να­γνω­στης θα δι­α­κρι­νη την α­γνο­τη­τα και α­πλο­τη­τα των δι­α­θε­σε­ων της στην κα­θε εκ­δη­λω­ση και συ­μπε­ρι­φο­ρα, την καρ­δι­α­κη της ευ­αι­σθη­σι­α, την θυ­σι­α­στι­κη της α­γα­πη που την συ­νο­δευ­αν σε ο­λη της την ζω­η, την υ­πα­κο­η και την τα­πει­νω­ση της, την βα­θει­α ευ­γνω­μο­συ­νη προς τους ευ­ερ­γε­τες της. Γι­νε­ται κα­τα­νο­η­το ο­τι η­ταν ε­νας αν­θρω­πος που «α­γα­που­σε α­λη­θι­να και παρ­θε­νι­κα τον Θε­ο» και γι­α ποι­ο λο­γο την α­πο­κα­λει ο Σε­βα­σμι­ω­τα­τος «γνη­σι­α μο­να­χη χω­ρις κου­ρα».

Με­σα σε μι­α ε­πο­χη που δι­α­κρι­νε­ται α­πο την ι­δι­ο­τε­λει­α και τον α­το­μι­κι­σμο, που σπα­νι­α συ­να­ντου­με υ­πο­μο­νη, ει­λι­κρι­νει­α στην α­γα­πη και μα­κρο­θυ­μι­α, θε­ω­ρου­με ο­τι οι βι­ο­γρα­φι­ες που πα­ρου­σι­α­ζο­νται στο πα­ρον βι­βλι­ο θα με­τα­φε­ρουν πολ­λα πνευμα­τι­κα μη­νυ­μα­τα στον α­να­γνω­στη.